Eerste indrukken
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
18 April 2013 | Brazilië, Belo Horizonte
Dag lieve mensen!
Wat onwijs veel leuke reacties en berichtjes heb ik gekregen! Het is erg leuk dat iedereen zo geïnteresseerd is in dit avontuur :)
De afgelopen dagen waren er een paar vol met indrukken. Samen met m'n kamergenootje Elizabeth, heb ik met het hele programma mee gedraaid. Dt betekend dat er 's ochtends van half 10 tot 12 en 's middags van half 2 tot 5 een activiteit is. Twee keer per week is er een girls group, een kids group en een boys group. Ik heb dus meegedaan met de meiden en kids groepen en dat was erg leuk. Ook al is er een flinke taal barriere tussen mij+elizabeth en de kinderen, door gewoon lekker gek te doen met ze, is de klik snel gemaakt. Zo gingen we gisteren in de ochtend met de kinderen zwemmen. De twee kleinste durfde niet en wilde absoluut het bad niet in. Ik heb toen een andere jongen op mijn nek genomen en aan het kleine meisje gevraagd of zij dat ook wilde. Nou dat was helemaal prachtig natuurlijk. Op deze manier kregen Elizabeth en ik de kinderen in het water en vonden ze het geweldig.
Ik heb daar enorm van genoten.
Maar er zijn ook heftige dingen met de kinderen. Zo mochten de meiden van de girls group op dinsdag, vragen opschrijven waar ze mee rondliepen die ze aan ons wilden stellen of aan God. Dan komen er vragen als: waarom houdt thuis niemand van mij? Wat is er mis met mij? Dat is echt hartverscheurend.
Wat ik gisteren (woensdag) heftig vond, was de middag. Zo veel plezier als ik zag in de ochtend met de kinderen in het zwembad, zoveel pijn zag ik 's middags. Ik ging samen met twee vrouwen van de staff hier; Lydia en Michelle, mee op visits. Je gaat dan bij twee vrouwen langs met wie Lydia de afgelopen jaren een goede band heeft opgebouwd. Bij zo'n visit kan een vrouw even haar verhaal kwijt en heeft ze ook iemand om mee te praten. Ik kan amper beschrijven hoe het huis van de eerste vrouw eruit zag. Eerst moest je op een vieze oude trap omhoog om daar bij een vrouw uit te komen die je mee nam naar 1 van de 2 kamers die ze heeft. Ze nam ons mee naar de keuken. Deze ruimte was onwijs klein! Ik denk dat het de helft is bij de gemiddelde keuken in Nederland. Er stond een klein aanrecht, een koelkastje, een fornuisje en een tafel. De vloer en muren was vies en beschimmeld beton en het was er enorm vochtig. Boven had de vrouw, Marlenie heet ze, nog zo'n kleine kamer waar ze dan met haar dochtertje sliep. De vrouw vertelde aan Lydia dat ondanks alle tegenslagen ze elke dag God dankte voor haar rijkdommen. Wat een geloof! Hoewel ze vol blijdschap over haar geloof vertelde, zag ik ook de pijn in haar ogen. De vader van haar dochtertje is een drugsverslaafde maar ze besluit toch met hem te trouwen, ik denk dat ze geen andere keus heeft. Een krachtige vrouw in een piepkleine vieze kamer waar de muizen langs me heen liepen (ja echt waar...) die toch nog blij kan zijn met wat ze heeft, dat maakt me wel aan het nadenken hoeveel ik eigenlijk heb..
De tweede vrouw woonde in een appartementje met 3 kamers. De overheid bouwt steeds meer van dit soort complexen om de huizen in de sloppenwijken te slopen en die mensen zo'n appartementje aan te bieden. Op zich een goed project maar ook deze vrouw liep nog met veel verdriet rond.
Ik denk dat in mijn maanden hier, ik nog veel meer van zulke heftige dingen zal meemaken. Ik probeer er vooral voor de kinderen te zijn en ze op te vrolijken. Ik ben ook erg dankbaar dat ik hier een nederlandse (ze is eigenlijk belgisch maar wil niet zo genoemd worden ;) ) meid heb leren kennen. Doordat we even oud zijn en alles samen doen, doorsta je dat soort heftige momenten ook samen. En het is ook erg gezellig! Gisteren probeerden we friet in een pan te frituren maar dat ging flink mis, de hele keuken stond blanc. Gelukkig hebben we wel gelachen ;)
Ik zal proberen hier wat foto's te uploaden maar ik zet ze ook op mijn facebook.
Tot snel lieve volgers!
Liefs Lisanne
Wat onwijs veel leuke reacties en berichtjes heb ik gekregen! Het is erg leuk dat iedereen zo geïnteresseerd is in dit avontuur :)
De afgelopen dagen waren er een paar vol met indrukken. Samen met m'n kamergenootje Elizabeth, heb ik met het hele programma mee gedraaid. Dt betekend dat er 's ochtends van half 10 tot 12 en 's middags van half 2 tot 5 een activiteit is. Twee keer per week is er een girls group, een kids group en een boys group. Ik heb dus meegedaan met de meiden en kids groepen en dat was erg leuk. Ook al is er een flinke taal barriere tussen mij+elizabeth en de kinderen, door gewoon lekker gek te doen met ze, is de klik snel gemaakt. Zo gingen we gisteren in de ochtend met de kinderen zwemmen. De twee kleinste durfde niet en wilde absoluut het bad niet in. Ik heb toen een andere jongen op mijn nek genomen en aan het kleine meisje gevraagd of zij dat ook wilde. Nou dat was helemaal prachtig natuurlijk. Op deze manier kregen Elizabeth en ik de kinderen in het water en vonden ze het geweldig.
Ik heb daar enorm van genoten.
Maar er zijn ook heftige dingen met de kinderen. Zo mochten de meiden van de girls group op dinsdag, vragen opschrijven waar ze mee rondliepen die ze aan ons wilden stellen of aan God. Dan komen er vragen als: waarom houdt thuis niemand van mij? Wat is er mis met mij? Dat is echt hartverscheurend.
Wat ik gisteren (woensdag) heftig vond, was de middag. Zo veel plezier als ik zag in de ochtend met de kinderen in het zwembad, zoveel pijn zag ik 's middags. Ik ging samen met twee vrouwen van de staff hier; Lydia en Michelle, mee op visits. Je gaat dan bij twee vrouwen langs met wie Lydia de afgelopen jaren een goede band heeft opgebouwd. Bij zo'n visit kan een vrouw even haar verhaal kwijt en heeft ze ook iemand om mee te praten. Ik kan amper beschrijven hoe het huis van de eerste vrouw eruit zag. Eerst moest je op een vieze oude trap omhoog om daar bij een vrouw uit te komen die je mee nam naar 1 van de 2 kamers die ze heeft. Ze nam ons mee naar de keuken. Deze ruimte was onwijs klein! Ik denk dat het de helft is bij de gemiddelde keuken in Nederland. Er stond een klein aanrecht, een koelkastje, een fornuisje en een tafel. De vloer en muren was vies en beschimmeld beton en het was er enorm vochtig. Boven had de vrouw, Marlenie heet ze, nog zo'n kleine kamer waar ze dan met haar dochtertje sliep. De vrouw vertelde aan Lydia dat ondanks alle tegenslagen ze elke dag God dankte voor haar rijkdommen. Wat een geloof! Hoewel ze vol blijdschap over haar geloof vertelde, zag ik ook de pijn in haar ogen. De vader van haar dochtertje is een drugsverslaafde maar ze besluit toch met hem te trouwen, ik denk dat ze geen andere keus heeft. Een krachtige vrouw in een piepkleine vieze kamer waar de muizen langs me heen liepen (ja echt waar...) die toch nog blij kan zijn met wat ze heeft, dat maakt me wel aan het nadenken hoeveel ik eigenlijk heb..
De tweede vrouw woonde in een appartementje met 3 kamers. De overheid bouwt steeds meer van dit soort complexen om de huizen in de sloppenwijken te slopen en die mensen zo'n appartementje aan te bieden. Op zich een goed project maar ook deze vrouw liep nog met veel verdriet rond.
Ik denk dat in mijn maanden hier, ik nog veel meer van zulke heftige dingen zal meemaken. Ik probeer er vooral voor de kinderen te zijn en ze op te vrolijken. Ik ben ook erg dankbaar dat ik hier een nederlandse (ze is eigenlijk belgisch maar wil niet zo genoemd worden ;) ) meid heb leren kennen. Doordat we even oud zijn en alles samen doen, doorsta je dat soort heftige momenten ook samen. En het is ook erg gezellig! Gisteren probeerden we friet in een pan te frituren maar dat ging flink mis, de hele keuken stond blanc. Gelukkig hebben we wel gelachen ;)
Ik zal proberen hier wat foto's te uploaden maar ik zet ze ook op mijn facebook.
Tot snel lieve volgers!
Liefs Lisanne
-
18 April 2013 - 20:55
Susanna:
Wat een heftig verhaal en leuk dat je het meteen al zo naar je zin hebt. Ook leuk dat je foto's hebt bijgevoegd dan krijgen we een goed beeld van hoe het daar is.
Liefs uit Nederland
groetjes Richard & Susanna -
19 April 2013 - 11:25
Mama:
Hoi lieverd, wat een bijzonder verhaal weer. Kan me voorstellen dat het indrukwekkend is om mee te maken, en vooral om te zien. En dan te beseffen hoeveel wij hebben in Nederland he?! Het zal een ervaring zijn voor het leven. Succes met alles. Dikke kus mam -
19 April 2013 - 20:36
Matthijs & Patricia:
Beste lisanne,
Wat een eye opener moet het voor je zijn, en kan je nagaan dat we hier rijk zijn en we liggen als Nederlanders nog te zeuren over dat we in een recessie zitten !!!!!
Groet ,Matthijs
P.s. Mooie foto,s -
19 April 2013 - 20:38
Familie Cremer:
Hi Lisanne,
Goed om je vrolijk met deze bijzondere kinderen op de foto's te zien en wat een ervaringen doe je al op in deze korte tijd. Heftig, leerzaam en mooi dat jij daar kan zijn. Echt een hele andere kant van de wereld leer je kennen. Wij blijven je volgen en veel plezier daar!
Cremertjes -
21 April 2013 - 19:29
Esme:
Hai Lisanne,
Wat gaaf om wat van je belevenissen te lezen. Je hebt al aardig wat heftige dingen gezien en lessen geleerd, zo te lezen! Ik zie het helemaal voor me; hoe jij met je enthousiasme zo'n kind in het water krijgt. Daar ligt jouw kracht!! Blijf lekker jezelf en sta open voor alles wat je kan leren, geniet en neem af en toe ff een breakje voor jezelf...Liefs, Esmé -
21 April 2013 - 21:51
Grace:
Hey Lisanne,
Leuk om je verhalen te lezen. Je 'klinkt' lekker enthousiast.
Je krijgt een dikke kus van Daan en Aron.
We bidden voor je.
Liefs -
21 April 2013 - 21:51
Grace:
Hey Lisanne,
Leuk om je verhalen te lezen. Je 'klinkt' lekker enthousiast.
Je krijgt een dikke kus van Daan en Aron.
We bidden voor je.
Liefs -
23 April 2013 - 14:18
Pieter Dol:
Hoi Gloria,
wat een heftig contrast in je verhaal en wat mooi dat je dan een luisterend oor kan zijn.
Als je een keer patat wil frituren dan kun je gerust een keer bij ons patat komen eten met een gratis cursus hoe kan ik frituren? Is dat wat?
Zegen in de tijd dat je daar bent en we bidden voor je,
Hug van mij
Pieter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
