"The baby didn't make it"
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
28 December 2016 | Oeganda, Masaka
De titel van deze blog is heftig maar helaas de afgelopen drie dagen ook. Het kostte mij ook even tijd om de goede woorden te zoeken om onze ervaringen te kunnen beschrijven.
Na een rustig en zonnig kerstweekend begonnen we maandag weer met een dienst op de verloskamers. Tot dusver hadden we alleen nog maar keizersnedes gezien en we waren benieuwd hoe ze hier nu precies een vaginale bevalling begeleiden. Maandag was het zo ver, er was een vaginale baring en ik ging hem doen! Wat we geleerd hebben is vooral geduldig te zijn. Waar wij als verloskundigen in Nederland een wat strakker protocol aanhouden qua duur van de bevalling, doe je hier helemaal niks totdat je het hoofd ziet. Dat is voor ons soms wel lastig aangezien wij anders gewend zijn. Toch is deze aanpak niet perse verkeerd alleen duurt het soms wat langer.
Toen eindelijk het hoofd zichtbaar was, ging ik samen met de verloskundige het kind aanpakken. Ik voelde me weer een eerstejaars verloskunde student! Onzeker kijkend naar de verloskundigen vroeg ik me af: “Hoe wil je dat ik het doe?” “Wat moet ik doen?”. Wij willen graag de werkwijze van de verloskundigen volgen alleen is die werkwijze soms, door moeizame communicatie, slecht te volgen. Toch is het mij samen met de verloskundige gelukt en deed het kind het goed!
Gisteren mocht ook Eline aan de bak met een vaginale baring. Helaas was deze baring niet zo makkelijk als die van mij. De vrouw kneep haar benen dicht en wilde niet baren. Het was ook maar een meisje van 17 jaar en ze was doodsbang. Eline en ik probeerde samen de vrouw toe te spreken maar het lukte niet. Ze sprak geen Engels en daardoor konden Eline en ik geen contact met haar krijgen. Het kind moest simpelweg geboren worden maar de vrouw viel bijna van het bed, zo bewegelijk en onhandelbaar was ze. In Nederland zouden we de vrouw toespreken en lief maar doortastend haar proberen te laten doen wat wij willen. Doordat er geen communicatie was, waren we afhankelijk van de verloskundige. Zij was zo geïrriteerd door de vrouw dat zij met vuistslagen op het hoofd en arm van de vrouw, haar probeerde te laten meewerken. We schrokken hier van. Uiteindelijk is het kind vaginaal geboren maar het kostte heel veel moeite en ook heel veel moed van Eline. Het was namelijk echt niet makkelijk om in een dergelijke hectische situatie, sterk in je schoenen te blijven staan.
Nog licht onder de indruk van de baring van gisteren, keken we uit naar vandaag. We zouden alleen de ochtend werken en in de middag lekker naar de markt en een wifi café gaan in de stad. We wisten niet dat deze ochtend, de heftigste dag tot dus ver zou worden.
Bij binnenkomst werd ons gelijk verteld wat er ging gebeuren. Er was een vrouw met een hevige complicatie binnen gekomen. Ik zal verder niet in detail treden omdat ik mensen thuis niet bang wil maken. Een dergelijke complicatie is namelijk goed te behandelen als je er op tijd bij bent. Helaas was deze vrouw veel te laat binnengekomen waardoor snel duidelijk werd dat het kindje niet meer leefde. Deze vrouw had een voldragen zwangerschap.
Er werd ons gevraagd wie er mee ging naar de keizersnede die bij deze vrouw zou worden uitgevoerd. Irene en ik besloten dat we samen mee wilden gaan omdat het fijner is om een dergelijk heftige situatie, samen mee te maken. We gingen naar de kamer waar mevrouw lag. Een student was haar aan het klaarmaken voor de operatie. Ze lag er zo verdrietig bij. Ik kon niet beseffen dat deze vrouw daar lag terwijl haar kindje overleden was. Irene en ik gingen mee naar de operatiekamer. We hadden een goed gesprek met de een mannelijke verpleger. Hij vertelde dat ze deze complicatie helaas vaak tegenkomen omdat vrouwen wegens geldgebrek naar een traditionele geneesheer gaan in de hoop de pijnklachten te kunnen oplossen. Helaas kunnen deze traditionele geneesheren in een situatie als deze niks anders doen dan de complicatie verergeren waardoor de vrouwen bij aankomst van het ziekenhuis, eigenlijk al te laat zijn. Irene en ik keken rustig toe toen het kindje levenloos ter wereld kwam. Hij was helemaal af. Wat een ontzettend groot verlies.
Na de operatie bleek dat Eline ook veel had meegemaakt op de verloskamers. Er lag een kindje wat gisterenavond was binnengebracht. Het had een ernstig zuurstof tekort gehad tijdens de bevalling in een ander ziekenhuis en had nu waarschijnlijk ook een infectie gekregen. Wederom was dit kindje heel laat gebracht. Bij het zien van dit prachtige en voldragen kindje brak mijn hart. Het meisje had hersenschade opgelopen en had vrijwel geen spierspanning meer. Ze was bleekjes en koud. Ze zou ergens vandaag komen te overlijden. De verloskundige had haar op een commode in doeken gelegd. En doordat het zo druk was op de verloskamers, had niemand tijd om naar haar om te kijken. De moeder was zelf nog opgenomen en kon nu niet voor haar zorgen. Eline heeft het meisje nog schone en droge kleertjes aan gedaan. Het zien van dit meisje brak mijn hart.
Het werd mij allemaal even teveel. Ik liep even naar ons huisje en ben daar in tranen uitgebarsten. Het zien van deze kindjes heeft mij heel diep geraakt.
De rest van de dag waren we alle drie nog onder de indruk van vanochtend. We doen hier ontzettend veel nieuwe indrukken op en ook al is het anders dan we gewend zijn, we veren mee en proberen van de mensen hier te leren. We hebben tijdens ons stage hier veel gezien. Een feit is dat er hier veel complicaties zijn doordat vrouwen laat naar het ziekenhuis komen. Het ziekenhuis heeft de basismiddelen om hulp te verlenen maar ook zij staan met lege handen wanneer het eigenlijk al te laat is. Hierdoor hebben we veel moeilijke dingen gezien, eigenlijk teveel moeilijke dingen om hier allemaal in de blog te vertellen. Toch kunnen we dit aan, we zien immers in Nederland soms ook moeilijk dingen en we kunnen er samen over praten. Maar vanochtend was voor ons echt teveel. In ons beroep ligt leven en dood soms dicht bij elkaar, en dat beseffen we ons goed. Maar wanneer een voldragen kindje niet dood had hoeven zijn, dan breekt toch je hart.
Gelukkig werd er, vlak voor we weggingen vanochtend, nog een kerngezond kindje onder de handen van Irene geboren. De vrouw kwam binnen met persdrang dus dat ging erg snel. Het zien van een probleemloze baring met een gezond kind was wel fijn om te zien na alles wat we daarvoor hadden gezien.
Morgen doen we rustig aan. We gaan lekker meelopen met het spreekuur en gaan verder met het uitvoeren van interviews voor ons onderzoek. We doen even een stapje terug om het even te laten bezinken. Ondanks alle heftigheid kwam de lieve verloskundige Angela naar mij toe en ze zei: “You girls are very good in what you do, you know that? You are very willing to help and you are very capable! I can see that you love to be a midwife!”.
Ondanks alles wat we meemaken, klopt ons hart nog sterk voor de verloskunde en voor al die moeders die wij kunnen helpen.
Ik heb bij de blog weer een aantal foto’s toegevoegd van ons weekend en van ons werk hier. Één foto laat heel kwetsbaar mijn verslagenheid zien na de keizersnede. Eline heeft deze foto van mij gemaakt en laat goed zien wat een impact deze ochtend had. Rechts van mij ligt het doodzieke kindje op de commode. Een foto zegt soms meer dan duizend woorden.
Ik hoop dat de volgende blog weer iets vrolijker is. Helaas was dit nu de realiteit van de afgelopen dagen en kon ik het niet mooier maken dan het was.
Bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes! Ik lees ze allemaal met plezier!
Liefs Lisanne
-
28 December 2016 - 19:08
Brigitta Van Huët:
Poeh meid wat een heftige emoties voor jullie. Dat het jullie heel erg aangrijpt is alleen maar heel logisch en geeft aan hoe betrokken jullie zijn. Liefs. -
28 December 2016 - 19:33
Oma Wismeijer:
Hi lieve Lisanne, heftig verslag hoor! Maar jouw lieve uitstraling doet wonderen! Niet te vergeten ook jouw inzet, super!!
Het was fijn bij Pappa en Mamma. Eerst naar Arno gegaan en met hem en Ramon en kids naar Amstelveen gereden.
Super ontvangen, wat een werk hadden zij verzet om ons " te voeden ", tsjonge.
Ik wens jou en collega's weer nieuwe uitdagingen toe en Gods' Zegen over alles!
Ik houd veel van je!
Knuffel Oma, die geniet van je verhalen! -
28 December 2016 - 20:03
Sanderijn:
Wat een heftige ervaringen allemaal, helaas hoort ook dit bij het "leven".
Leven en dood zit soms zo dicht bij elkaar, ontzettend triest.
Heel fijn om te lezen dat jullie elkaar hebben, in dit soort situaties is het zo fijn om even jr emotie in het Nederlands te kunnen uiten!
Erg mooi om te lezen hoe jullie hiermee dealen!!
-
29 December 2016 - 06:23
Sarah S:
Jeetje meiden wat maken jullie veel (nare) dingen mee. Wat gaan jullie groeien tijdens deze stage. Heb nu wel zin in een heeeeeeeel dikke knuffel met jullie. Dikke kus xxx -
29 December 2016 - 06:27
Sarah N:
Jeeetje lieve meiden wat een verhalen en wat heb je het goed verwoord lies. Fijn dat jullie elkaar hebben en goed kunnen praten, ik denk dat dit heel fijn en vooral ook belangrijk is! Heel veel succes de komende tijd en tot de volgende blog! Saar en ik volgen jullie vanuit het mooie Sri Lanka
-
29 December 2016 - 06:27
Sarah N:
Jeeetje lieve meiden wat een verhalen en wat heb je het goed verwoord lies. Fijn dat jullie elkaar hebben en goed kunnen praten, ik denk dat dit heel fijn en vooral ook belangrijk is! Heel veel succes de komende tijd en tot de volgende blog! Saar en ik volgen jullie vanuit het mooie Sri Lanka
-
29 December 2016 - 08:53
Mirjam:
Lieve Lisanne,
Wat heftig allemaal wat je meemaakt zeg!
Wat zijn we dan bevoorrecht in Nederland met over het algemeen zo'n goede zorg.
Maar mooi dat jullie deze uitdaging aangaan. En fijn dat je samen met anderen bent om te delen wat je meemaakt in het werk daar.
Heel veel sterkte, kracht en zegen bij de momenten die komen gaan!
Liefs, Mirjam -
29 December 2016 - 10:08
Ellen:
Lieve Lisanne,
Kan me heel goed voorstellen dat dit heel ingrijpend is geweest, helaas de harde werkelijkheid ...
Gelukkig zijn jullie met elkaar om er voor elkaar te zijn, ook in deze moeilijke situaties.
Sterkte en geniet vandaag even van een rustiger dagje, liefs xxx -
29 December 2016 - 20:40
Juma:
Hoi Lisanne,
Wat leuk dat je alles bijhoud in een blog. Het is wel een heftig bericht zeg, lijkt me echt heel moeilijk. Vind het heel knap dat je het toch maar even doet allemaal. Gelukkig hebben jullie steun aan elkaar! Zet hem op groetjes van mij xxx -
14 Januari 2017 - 12:39
Mennie:
lieve Lisanne, mooi om te lezen en mooie foto`s.
ik wens jou {jullie} een goede terug reis naar Nederland>
gr en liefs Mennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley