Bijzondere mensen
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
14 Mei 2013 | Brazilië, Belo Horizonte
Dag lieve mensen,
Gisteren zat ik hier precies een maand, ik kan het amper geloven.
In mijn vorige blog schreef ik dat ik vooral veel had gespeeld met de kinderen. De dag daarna (donderdag) werd er iets vrij vervelends ontdekt. 'S middags kwam weer de meiden groep om te zwemmen. Na het zwemmen wilde Lydia een rol koekjes pakken uit een krat in de kast. Maar toen ze het krat opende bleken er rollen koek te missen. Alle tassen zijn toen na gekeken maar er was niks gevonden. Aan het eind van de middag, toen bijna iedereen weg was, kwamen drie meisjes naar Lydia om te vertellen dat een paar meiden die koeken gestolen hadden. Naar verder door vragen bleek dat sinds het begin van deze meiden groep, de meeste meisjes al dingen stelen. Knutselspullen, stiften, koek en knuffels uit de berging. Wat onwijs boos en verdrietig voelde ik me toen ik dit hoorde. Ik zie hier mensen werken die zo onwijs veel tijd, energie en geld in deze meiden steken en dan krijgen ze dit. Van een paar meiden wist ik niet altijd wat ik van ze kon verwachten. Zij hebben, zo gezegd, arrogantie vaak op hun gezicht geschreven staan. Laat ik het zo zeggen, ze hebben een houding van: wie ben jij wel niet?? Nou laat ik dat altijd lekker over me heen gaan en doe gewoon gezellig maar dat ze echt van Lydia zouden stelen, tegen wie ze zo lief doen, had ik niet verwacht. En al helemaal niet van twee hele lieve meisjes waar ik vanaf het begin zo'n leuk contact mee had. Het aller ergst vind ik dat ze ook op het slaapfeestje wat we voor ze organiseert hadden, gestolen hebben.
Ik voelde me zo kwaad die dag. Sommige hier zeggen: ze weten niet beter, waarschijnlijk doet hun hele familie het. Maar ik denk dan aan alles wat Lydia en Anna voor ze doen, en hou blij ze altijd zijn en dan vind ik niet dat het zomaar op ‘iedereen doet het’ geschoven kan worden. Dit doe je gewoon niet. Gelukkig waren er drie meiden die het niet deden maargoed er volgen wel zware consequenties. Voorlopig geen koek, twee weken geen zwemmen en zware gesprekken. Morgen komen de meiden weer voor het eerst sinds donderdag. Ik ben benieuwd. Ik heb eerlijk gezegd niet meer zo’n zin in die meidengroep. Ben enorm teleurgesteld in ze en ik ken mezelf, ik kan nu niet opeens gezellig doen alsof er niks gebeurd is.
Het weekend was weer heel relaxed. In een ander huis ‘the Lighthouse’ wonen nu twee Nederlandse meiden; Ruth en Else. We hebben al een heel leuk contact met ze en dit weekend hebben we lekker hier aan het zwembad gelegen. Ook gaan we met hun naar Rio! Michelle kan helaas niet meer mee omdat ze over twee weken moet vertrekken. Gelukkig hebben we Ruth en Else leren kennen en kunnen we met z’n vieren een leuke reis doen. Echt leuk, zo’n nederlands groepje van dezelfde leeftijd!
Vanochtend heb ik met Michelle en Elisabeth weer visites gedaan. Het is een stuk rustiger nu en daarom gingen we naar het begin van de favella. We hebben eerst heel lang met 6 vrouwen gepraat en gebeden. Zoveel pijn als ik soms in hun ogen zag… zij hebben echt dingen mee gemaakt waar wij ons geen voorstelling van kunnen maken. Maar ze waren ook zo lief voor ons dus het was heftig maar mooi tegelijk. En… ik had weer een puppy gevonden, helemaal weer in m’n element dus ;)
Toen we terug naar huis liepen, zei Michelle (zoals altijd) tegen iedereen: God houdt van je! Dit resulteert natuurlijk in dat er met iedereen een praatje wordt gemaakt en zelfs soms nog een bijbel vers wordt gelezen. Niks mis mee natuurlijk maar wel als de lunch al begonnen is, het bloedheet is en je enorme dorst hebt. Dan is het natuurlijk niet zo handig als je om de vijf meter weer voor 10 minuten stil staat. Maar eerlijk is eerlijk, het laatste koppel waarmee we op deze manier in contact kwamen, was wel heel bijzonder. Een super lief koppel uit een kerk in de buurt die werk doet met lichamelijk gehandicapte kinderen. De man was blind en vertelde dat dat kwam toen een inbreker met zijn vingers opzettelijk in zijn ogen stak. Hij was op slag blind. Hij zei dat hij het enorm gaaf vond dat wij al op zo’n jonge leeftijd ergens vrijwilligerswerk aan het doen zijn en daar mee een verschil maken in mensen hun levens. Zelf zei hij dat hij pas wat voor anderen en God ging doen, nadat hij zoiets verschrikkelijks had meegemaakt als toen hij blind werd. Hij werkt nu door de weeks,elke nacht bij de Peace Phone. Een nummer dat je kan bellen als je op het punt staat iets verschrikkelijks te doen of als je het niet meer zitten. Mensen hebben hem dus gebeld toen ze zelfmoord wilde plegen, iemand wilde vermoorden of iemand iets aan wilde doen. Hij is op zo’n moment een laatste redmiddel en hij bid voor ze en probeert ze te kalmeren en met ze de bijbel te lezen. Een enorm bijzondere man en vrouw die we leerde kennen doordat Michelle zei: God houdt van jullie!
De vrouw nodigde ons uit om woensdag mee te gaan naar het huis voor gehandicapte kinderen dus dat ga ik doen.
Ik begin steeds meer te zien, hoe ik bij de mensen hier een verschil kan maken. Dat doet me echt heel veel. Overdag voel ik echt dat het goed is dat ik hier ben maar ’s avonds voel ik nog steeds vaak dat ik naar huis wil. Heimwee is echt lastig maar als sterke en stoere Hollandse meid die ook in ijskoude watervallen heeft gezwommen, kom ik daar wel overheen ;)
Nou dat was het weer over deze paar dagen, verder niks echt speciaals. Elke dag weer de kinderen deze week EN elke dag rijst en bonen. Dat had ik nog niet getypt besef ik me nu maar tijdens de lunch eten we warm en dan eten we groente, vlees/kip en altijd rijst en bonen. Ik begin best zat te worden van deze rijst en bonen, ik denk dat als ik thuis kom, ik geen rijstkorrel meer kan zien!! Ik mis een lekker stuk vlees of gewoon pindakaas op m’n brood maargoed daar moet ik nu nog 60 dagen op wachten.
Ik vind het leuk dat iedereen m’n blog leuk vind en leest. Zelf mensen die ik niet ken lezen hem. Best knap vind ik, ik kan een boodschap kwijt in mensen hun leven, terwijl ik er niet eens ben. Wat een multitasker. Oké, genoeg met deze lollige bui, ik knoop er een eind aan.
“Kijk volgende week naar een aflevering van ‘Blondine in Brazilië’ en zie hoe Lisanne Westerveld Brazilië op zijn kop zet!”
Dat dus..
Bye!
Gisteren zat ik hier precies een maand, ik kan het amper geloven.
In mijn vorige blog schreef ik dat ik vooral veel had gespeeld met de kinderen. De dag daarna (donderdag) werd er iets vrij vervelends ontdekt. 'S middags kwam weer de meiden groep om te zwemmen. Na het zwemmen wilde Lydia een rol koekjes pakken uit een krat in de kast. Maar toen ze het krat opende bleken er rollen koek te missen. Alle tassen zijn toen na gekeken maar er was niks gevonden. Aan het eind van de middag, toen bijna iedereen weg was, kwamen drie meisjes naar Lydia om te vertellen dat een paar meiden die koeken gestolen hadden. Naar verder door vragen bleek dat sinds het begin van deze meiden groep, de meeste meisjes al dingen stelen. Knutselspullen, stiften, koek en knuffels uit de berging. Wat onwijs boos en verdrietig voelde ik me toen ik dit hoorde. Ik zie hier mensen werken die zo onwijs veel tijd, energie en geld in deze meiden steken en dan krijgen ze dit. Van een paar meiden wist ik niet altijd wat ik van ze kon verwachten. Zij hebben, zo gezegd, arrogantie vaak op hun gezicht geschreven staan. Laat ik het zo zeggen, ze hebben een houding van: wie ben jij wel niet?? Nou laat ik dat altijd lekker over me heen gaan en doe gewoon gezellig maar dat ze echt van Lydia zouden stelen, tegen wie ze zo lief doen, had ik niet verwacht. En al helemaal niet van twee hele lieve meisjes waar ik vanaf het begin zo'n leuk contact mee had. Het aller ergst vind ik dat ze ook op het slaapfeestje wat we voor ze organiseert hadden, gestolen hebben.
Ik voelde me zo kwaad die dag. Sommige hier zeggen: ze weten niet beter, waarschijnlijk doet hun hele familie het. Maar ik denk dan aan alles wat Lydia en Anna voor ze doen, en hou blij ze altijd zijn en dan vind ik niet dat het zomaar op ‘iedereen doet het’ geschoven kan worden. Dit doe je gewoon niet. Gelukkig waren er drie meiden die het niet deden maargoed er volgen wel zware consequenties. Voorlopig geen koek, twee weken geen zwemmen en zware gesprekken. Morgen komen de meiden weer voor het eerst sinds donderdag. Ik ben benieuwd. Ik heb eerlijk gezegd niet meer zo’n zin in die meidengroep. Ben enorm teleurgesteld in ze en ik ken mezelf, ik kan nu niet opeens gezellig doen alsof er niks gebeurd is.
Het weekend was weer heel relaxed. In een ander huis ‘the Lighthouse’ wonen nu twee Nederlandse meiden; Ruth en Else. We hebben al een heel leuk contact met ze en dit weekend hebben we lekker hier aan het zwembad gelegen. Ook gaan we met hun naar Rio! Michelle kan helaas niet meer mee omdat ze over twee weken moet vertrekken. Gelukkig hebben we Ruth en Else leren kennen en kunnen we met z’n vieren een leuke reis doen. Echt leuk, zo’n nederlands groepje van dezelfde leeftijd!
Vanochtend heb ik met Michelle en Elisabeth weer visites gedaan. Het is een stuk rustiger nu en daarom gingen we naar het begin van de favella. We hebben eerst heel lang met 6 vrouwen gepraat en gebeden. Zoveel pijn als ik soms in hun ogen zag… zij hebben echt dingen mee gemaakt waar wij ons geen voorstelling van kunnen maken. Maar ze waren ook zo lief voor ons dus het was heftig maar mooi tegelijk. En… ik had weer een puppy gevonden, helemaal weer in m’n element dus ;)
Toen we terug naar huis liepen, zei Michelle (zoals altijd) tegen iedereen: God houdt van je! Dit resulteert natuurlijk in dat er met iedereen een praatje wordt gemaakt en zelfs soms nog een bijbel vers wordt gelezen. Niks mis mee natuurlijk maar wel als de lunch al begonnen is, het bloedheet is en je enorme dorst hebt. Dan is het natuurlijk niet zo handig als je om de vijf meter weer voor 10 minuten stil staat. Maar eerlijk is eerlijk, het laatste koppel waarmee we op deze manier in contact kwamen, was wel heel bijzonder. Een super lief koppel uit een kerk in de buurt die werk doet met lichamelijk gehandicapte kinderen. De man was blind en vertelde dat dat kwam toen een inbreker met zijn vingers opzettelijk in zijn ogen stak. Hij was op slag blind. Hij zei dat hij het enorm gaaf vond dat wij al op zo’n jonge leeftijd ergens vrijwilligerswerk aan het doen zijn en daar mee een verschil maken in mensen hun levens. Zelf zei hij dat hij pas wat voor anderen en God ging doen, nadat hij zoiets verschrikkelijks had meegemaakt als toen hij blind werd. Hij werkt nu door de weeks,elke nacht bij de Peace Phone. Een nummer dat je kan bellen als je op het punt staat iets verschrikkelijks te doen of als je het niet meer zitten. Mensen hebben hem dus gebeld toen ze zelfmoord wilde plegen, iemand wilde vermoorden of iemand iets aan wilde doen. Hij is op zo’n moment een laatste redmiddel en hij bid voor ze en probeert ze te kalmeren en met ze de bijbel te lezen. Een enorm bijzondere man en vrouw die we leerde kennen doordat Michelle zei: God houdt van jullie!
De vrouw nodigde ons uit om woensdag mee te gaan naar het huis voor gehandicapte kinderen dus dat ga ik doen.
Ik begin steeds meer te zien, hoe ik bij de mensen hier een verschil kan maken. Dat doet me echt heel veel. Overdag voel ik echt dat het goed is dat ik hier ben maar ’s avonds voel ik nog steeds vaak dat ik naar huis wil. Heimwee is echt lastig maar als sterke en stoere Hollandse meid die ook in ijskoude watervallen heeft gezwommen, kom ik daar wel overheen ;)
Nou dat was het weer over deze paar dagen, verder niks echt speciaals. Elke dag weer de kinderen deze week EN elke dag rijst en bonen. Dat had ik nog niet getypt besef ik me nu maar tijdens de lunch eten we warm en dan eten we groente, vlees/kip en altijd rijst en bonen. Ik begin best zat te worden van deze rijst en bonen, ik denk dat als ik thuis kom, ik geen rijstkorrel meer kan zien!! Ik mis een lekker stuk vlees of gewoon pindakaas op m’n brood maargoed daar moet ik nu nog 60 dagen op wachten.
Ik vind het leuk dat iedereen m’n blog leuk vind en leest. Zelf mensen die ik niet ken lezen hem. Best knap vind ik, ik kan een boodschap kwijt in mensen hun leven, terwijl ik er niet eens ben. Wat een multitasker. Oké, genoeg met deze lollige bui, ik knoop er een eind aan.
“Kijk volgende week naar een aflevering van ‘Blondine in Brazilië’ en zie hoe Lisanne Westerveld Brazilië op zijn kop zet!”
Dat dus..
Bye!
-
14 Mei 2013 - 00:45
Annet:
Ha Lisanne,
Leuk je blog te lezen! En te lezen hoe je alles ervaart! Mooi hoe jezelf steeds meer ziet en ervaart wat voor een verschil je kan uitmaken in de sloppenwijk daar.
Ik vindt het nu al super gezellig dat je straks voor een aantal weken mijn huisgenoot gaat worden.
En ooh ja ik had al een heel lijstje genoemd van hoe leuk het hier wel niet is...... maaaarrre ik heb dus ook pindakaas... en hagelslag! ;-)
Knuffel! -
14 Mei 2013 - 01:26
Ellen:
he Lisanne,
Wat heb je het weer goed verwoord allemaal. Ik snap je frustratie, maar inderdaad........je leeft in een andere wereld, ook al is het niet goed te praten.
Ik hoop dat je "gewoon" weer ene geweldige tijd met die meiden zal hebben!
En dat JIJ het verschil kan maken!
Sterkte met je rijstkorrels en bonen, ha,ha, dat wordt hollandse pot als je weer thuis bent!
Hier is het nu weer voor snert, boerenkool en hutspot, zo koud is het, brrrrrrr.
Geniet maar heerlijk daar!
liefs Ellen -
14 Mei 2013 - 01:29
Lisanne W:
Haha kan niet wachten op weer hollandse pot! En annet, wat ben ik blij dat ik straks naar jou toe kom dan, ben verslaafd aan pindakaas ;) -
14 Mei 2013 - 03:36
Mitchel:
Hallo lieve dame,
oi querida...
Ook ik geniet van jou verhaal..
Ik woon zelf nu alweer 7 jaar in Brazilie.
Maar hier gebeuren gelukkig niet zulke dingen wat jij mee maak.
Af en toe hoor ik wel een schieten maar daar blijft het bij.
Ik zou niet meer terug willen naar Nederland.. maar mis wel mijn pindakaas.
Maar rijst en bonen nee dat eet ik niet elke dag, moet ik niet aan denken.
Ik zou zeggen geniet maar van alles.
En ik blijf jou verhalen lezen.
Groetjes
Até logo..
tchau -
14 Mei 2013 - 08:38
Danielle Zwart:
Lieve lies!
Wat ben je toch een bijzondere en dappere meid!
Ik denk veel aan je.
Hele dikke kus en knuffel van Danielle -
14 Mei 2013 - 19:46
Marijke:
Lieve Lisanne,
Bijzonder om jouw verhalen te lezen, je maakt zo heel wat mee. De manier waarop je schrijft is heel beeldend en boeiend!Fenna heeft dat ook gedaan toen ze weg was en later hebben we dat uitgeprint en is het een heel kostbaar leesexemplaar geworden.
Kan me voorstellen dat je soms erg naar huis verlangt, wat zal je alles straks weer waarderen als je weer thuis bent.
Nog een hele fijne tijd en geniet er van!!
Ik geniet mee via jouw verhalen.
Groetjes Marijke H
-
19 Mei 2013 - 23:53
Mirjam:
Lieve Lisanne,
Wat mooi om je verslagen te lezen over alles wat je meemaakt in Brazilië! Wat bijzonder fijn dat je dit mag meemaken en kunt delen met de mensen om je heen! Ik vind het knap van je hoe je omgaat met de mensen daar in verschillende situaties. Deze ervaring zal je altijd met je meedragen!
Nog een hele fijne tijd en ik wens je heel veel liefde en zegen toe!
Lieve groetjes uit Almere,
Mirjam -
20 Mei 2013 - 15:04
Paul Wesselius:
Hoi Lisanne,
Leuk om al je verhalen te lezen op je blog! Je maakt veel bijzondere dingen mee. En wat gaat de tijd dan al weer snel. Wat een geweldige ervaring ondanks dat het natuurlijk ook soms moeilijk is.
Houd je haaks!
Groet,
Paul -
21 Mei 2013 - 10:15
Esmé:
Hai lieve Lisanne,
Ondanks je frustatie krijg ik toch een glimlach bij het lezen van je verslag...dat is denk ik jouw kracht. Je blijft die zonnige blondine in Braziliemet een gezond portie humor die veel goeds doet en moois teweeg brengt. God gebruikt jouw talenten!
Ik ben trots op je. Hopelijk hebben de laadjes je op de heimwee avonden een btje geholpen :-))
X Esme
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
